Moyshe shpatsirt baym breg fun an ozere. |
משה שפּאַצירט בײַם ברעג פֿון אַן אָזערע. |
S’klingt tsvey a zeyger in der vaytn, ven er shtelt zikh op hinter a fisher. Der fisher zitst un nemt nisht arop di oygn fun dem shvimerl fun zayn ventke. Un Moyshe halt oykh an oyg oyfn shvimerl. |
ס’קלינגט צװײ אַ זײגער אין דער װײַטן, װען ער שטעלט זיך אָפּ הינטער אַ פֿישער. דער פֿישער זיצט און נעמט נישט אַראָפּ די אױגן פֿון דעם שװימערל פֿון זײַן װענטקע. און משה האַלט אױך אַן אױג אױפֿן שװימערל.
|
S’klingt fir a zeyger, un beydns oygn zenen nokh alts tsugeshmidt tsum shvimerl, un beyde shvaygn. |
נאָך אַלץ צוגעשמידט צום שװימערל, און בײדע שװײַגן. |
Arum halb zeks, farshvindt dos shvimerl in vaser arayn un s’heybt zikh on a shlakht tsvishn dem fisher un a rizndikn fish. Vi s’vayzt zikh aroys, iz dos a hipsher karp fun zibn funt. |
אַרום האַלב זעקס, פֿאַרשװינדט דאָס שװי-מערל אין װאַסער אַרײַן און ס’הײבט זיך אָן אַ שלאַכט צװישן דעם פֿישער און אַ ריזנדיקן פֿיש. װי ס’װײַזט זיך אַרױס, איז דאָס אַ היפּשער קאַרפּ פֿון זיבן פֿונט. |
Ven er zet im inem netszak, dermont zikh Moyshe vi di mame flegt koyfn a lebedikn karp, vi zi flegt im aroys-nemen fun shisl, vi der karp flegt zikh ir aroysglitshn un shpringen oyf der erd, un vi di mame flegt im leygn oyfn bretl, im tsuhaltn fest un im tsehakn mit dem hakmeser… |
װען ער זעט אים אינעם נעצזאַק, דערמאָנט זיך משה װי די מאַמע פֿלעגט קױפֿן אַ לעבעדיקן קאַרפּ, װי זי פֿלעגט אים אַרױס-נעמען פֿון שיסל, װי דער קאַרפּ פֿלעגט זיך איר אַרױסגליטשן און שפּרינגען אױף דער ערד, און װי די מאַמע פֿלעגט אים לײגן אױפֿן ברעטל, אים צוהאַלטן פֿעסט און אים צעהאַקן מיט דעם האַקמעסער… |
Punkt dan, rayst im der fisher aroys fun di gedenken mit a frage : |
פּונקט דאַן, רײַסט אים דער פֿישער אַרױס פֿון די געדענקען מיט אַ פֿראַגע : |
– Ir zent oykh a fisher ? |
– איר זענט אױך אַ פֿישער ? |
Entfert Moyshe, vos iz geblibn shteyn mer vi dray sho : |
ענטפֿערט משה, װאָס איז געבליבן שטײן מער װי דרײַ שעה : |
– Ikh ? Kholile ! Ikh volt nisht gehat keyn geduld ! |
– איך ? חלילה ! איך װאָלט נישט געהאַט קײן געדולד ! |
Moyshe se promène au bord d’un étang.
Deux heures sonnent au loin quand il s’arrête derrière un pêcheur qui ne quitte pas des yeux le bouchon de sa ligne. Et Moyshe se met aussi à fixer le bouchon.
Quatre heures sonnent et tous deux ont toujours les yeux fixés sur le bouchon, sans dire un mot.
Vers cinq heures et demie, le bouchon disparait dans l’eau et là commence une lutte acharnée entre le pêcheur et un poisson vigoureux, qui s’avère être une belle carpe de sept livres.
Lorsqu’il la voit dans l’épuisette, Moyshe se souvient que sa mère achetait une carpe vivante. Il revoit comment elle sortait le poisson de la bassine, comment la carpe lui glissait des mains et rebondissait sur le sol, comment elle la posait sur la planche, la maintenait fermement et la tronçonnait avec le hachoir…
C’est là que le pêcheur le tire de sa rêverie en lui demandant :
– Vous êtes pêcheur, vous aussi ?
Et Moyshe, qui est resté immobile pendant plus de trois heures, répond :
– Moi ? Sûrement pas ! Je n’aurais pas la patience !
Vits tiré du recueil de vitsn de David et Jacqueline Kurc, à paraître prochainement.